روانشناسان عقیده دارند كه منشاء جنگ و دعوا بین فرزندان از حسادت و رقابت آنها و تمایل شدیدشان به عشق انحصاری والدین سرچشمه میگیرد و از آنجا كه برای مورد توجه واقع شدن یا فرزند بهتر بودن، مجبورند با خواهر یا برادر خود سهیم شوند پس تعجبی ندارد كه فرزندان برای در اختیار داشتن همه توجه والدین، تلاش و مبارزه كنند. اما در این زمینه والدین اكثرا واكنشهای اشتباهی از خود نشان میدهند مانند عدم توجه به احساسات و نظر فرزندان، تبعیض، تهدید كردن، عدم توجه به تفاوتهای فردی، در بن بست قرار دادن، قضاوت و جانبداری كردن، امر و نهیهای مكرر و... مشاوران كودك بر این باورند كه به جای استفاده والدین از شیوههای فوق بهتر است به پیشنهاداتی كه آنها ارایه دادهاند، توجه كنند و بهكار گیرند چراكه آثار آن در طولانیمدت نشان داده كه مشاجره و دعوا بین فرزندان كمرنگ شده است:
- والد چه پدر و چه مادر بهتر است قبل از هر چیز مهارت گوش دادن فعال را بیاموزد به صورتی كه هنگام مشاجره وقتی فرزندان ساكت شدند، سعی كنند كه به حرفهایشان فعالانه گوش دهند و احساسات آنها را درك كنند.
- از مقایسه كردن فرزندان بپرهیزند، چه مقایسه خوشایند باشد چه ناخوشایند. از عباراتی چون ببین خواهرت چقدر زود میخوابد یا از برادر بزرگترت یاد بگیر یا... استفاده نكنند.
- برای فرزند آسیبزننده و آسیبدیده هنگام بحث و مشاجره اسم نگذارند. مثلا از لغاتی چون قلدر، بیچاره، بیعرضه و... استفاده نكنند چراكه ممكن است بچهها را در چنین نامها و نقشهایی محبوس كنند و به آنها بهانهای برای دست انداختن یكدیگر با همین برچسبها داده شود.
منبع:روزنامه شرق
نظر شما